آرش میر اسماعیلی

آرش میر اسماعیلی: المپیک لندن مانند المپیک های قبل نیست که درتمام اوزان جودو ورزشکار داشته باشیم

۱۲ دی ۱۳۸۹

آرش میر اسماعیلی عضو تیم ملی جودو در گفت و گوی تفصیلی با خبرگزاری پانا در مورد بازگشت دوباره خود به دنیای قهرمانی، بازیهای آسیایی گوانگژو، انتخابی المپیک لندن، شرایط لیگ ایران و مسائل دیگر صحبت کرد که در ادامه می آید:

*چه اتفاقی افتاد که از دنیای قهرمانی رفتی و بعد از دو سال مجددا به تیم ملی برگشتی؟

هیچ وقت لطف و ابراز محبت دوستانم را در این مدت فراموش نخواهم کرد. زمانی که در اوج بودم در مقطعی که شکست خوردم و حتی زمانی که حاشیه بسیار زیادی برای من پیش آمده بود، به این موضوع پی بردم که قهرمانان در کشور ایران از جایگاه بسیار ویژه ای برخوردار هستند . همیشه مورد لطف و محبت دوستان و رسانه ها بوده ام. انتقادهایی که به من می شد، از روی دلسوزی بود. بعد از سه دوره حضور در المپیک، خیلی ها به من می گفتند که نباید ورزش قهرمانی را کنار می گذاشتی. متاسفانه در ایران تا یک ورزشکار در تیم ملی حضور زیادی پیدا می کند، سن و سالش از 25 سال عبور می کند و یا در چند مسابقه شکست می خورد، پیری و ناکار آمدی را به او می چسبانند. متاسفانه این موضوع به یک رسم بد تبدیل شده است. در کشورهای دیگر این سن مرز پختگی و تجربه است. اوج بازدهی در این شرایط خواهد بود. ما خیلی از قهرمانانمان را در این سن و سال از دست دادیم. به عنوان مثال علیرضا دبیر را خیلی زود بود که از دست دادیم و او را کنار گذاشتیم. امیدوارم دید ما به سمت و سوی برود که تا زمانی که شخصی بتواند به تیم ملی و ورزش مملکت کمک کند، او را نگه داریم و به سادگی از کنار نام او رد نشویم. کشور من برای امثال آرش میر اسماعیلی از پول بیت المال هزینه های بسیار زیادی کرده است. بدعت بد دیگری که در ورزش برای قهرمانان ما اتفاق افتاده است، گرایش ورزشکاران و قهرمانان ما به سمت و سوی دیگر است. هنگامی که یک قهرمان می بینند که در رشته ورزشی تخصوصی خود دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرد، به سیاست روی می آورد. این اتفاق تا حدی پیش می رود که این ورزشکار، از رشته ورزشی خود متنفر شده و به جایگاهی می رسد که دیگر حاضر به کمک به رشته ورزشی تخصصی خود نیست. اگر توانم را برای رشته ورزشی تخصصی خود بگذارم، مطمئنا فکر دیگری به ذهن من خطور نمی کند . این کار هزینه هایی که برای من شده است را در رشته ورزشی مرتبط با خودم پس می دهم. قبل از المپیک پکن حاشیه هایی زیادی برای من به وجود آمد. این اتفاقات همه دست به دست هم داد تا من بعد از المپیک پکن از دنیای حرفه ای خداحافظی کنم. در واقع کار انجام شده ای بود که من در آن قرار گرفتم. این نیت را داشتم که اگر آرش میر اسماعیلی نتوانست مدال المپیک را کسب کند، به پرورش استعداد و مربیگری بپردازد. علاقه ای به بازگو کردن، مشکلات و حواشی که در جودو برای من رخ داد را ندارم. تمام این اتفاقات دست به دست هم داد تا من خیلی زود از دنیای قهرمانی خداحافظی کنم. توان کسب افتخار را برای کشورم در این دو سالی که از ورزش حرفه ای به دور بودم را داشتم. شرایط طوری نبود که من به ورزش قهرمانی ادامه بدهم. اگر این حواشی و اتفاقات ادامه پیدا می کرد، باز هم تخریب می شدم و با آبروی من بازی می شد. با این شرایط پا به دنیای مربیگری گذاشتم. دراین عرصه دیدگاه و طرز تفکر خاص خودم را داشتم. مدت زمان 8 ماهی را که سرمربی تیم ملی بودم، در حال پیاده کردن تفکراتم بودم. بازهم در این مدت خیلی اتفاقات برای من رخ داد تا آرش میراسماعیلی را از دنیای جودو و آن چیزی که داشت فراری دادند. زمانی که دیدم آبروی چند ساله ام و تمام مدال هایی که کسب کرده ام در معرض خطر و نابودی است، با صدور یک بیانیه از دنیای جودو کنار رفتم. این اتفاق برای من بسیار سخت بود. با این شرایطی که برایم به وجود آمد و دوران سختی را گذراندم باز هم تمرینات خود را رها نکردم. متاسفانه موضوع دیگر باب شده در کشور ما این است که اگر یک قهرمان از دنیای حرفه ای کنار رفت و باز به میادین بازگشت، این اتفاق برای او یک شکست محسوب می شود. این اشتباه است. اگر من در یک مسابقه شکست بخورم چه اتفاقی رخ می دهد؟ دوران ورزشی یک قهرمان همیشه بالا و پایین بسیار زیادی دارد. یک قهرمان ممکن است در دوران اوج شکست بخورد. ورزش دو رو دارد یک رویش برد و روی دیگرش باخت است. اتفاقات و حواشی که رخ داده است همگی دست به دست هم داد تا جودو به این سمت و سو برود. این مشکلات باعث شد تا جودوی ایران روز به روز در رکورد بیشتری قرار بگیرد. حواشی جودو در این دو سال به حدی زیاد بود که زبان زد خاص و عام شده بود و مشکلات به وجود آمده در جودو خیلی بیشتر از مدال های کسب شده بود. خیلی ها می دیدند که من در حال تمرین هستم. پتانسیل بازگشت را در خودم می دیدم. مدت زمان 4 ماه به صورت شبانه روزی بنا به درخواستی که کمیته فنی فدراسیون، پیشکسوتان جودو و دوستانم در رسانه ها از من داشتند، تمرین می کردم. علاوه بر این موضوع خودم هم خیلی بی میل به برگشت به دنیای قهرمانی نبودم. صحبتی که ی خواهم انجام دهم بابت توجیه نیست. مسائلی که قصد بیان آنها را دارم، مواردی است که به جودو ایران کمک می کند. هدف من از بازگشت به جودو و کمک به این رشته ورزشی بود. زمان را از دست رفته می دیدیم. از این جهت که بخواهم برگردم و یک تیم بسازم زمان را از دست رفته می دیدم. دو سال از آن تاریخ گذشته بود. جودوکارانی را که برای سرمایه گذاری مد نظر داشتم، پراکنده شده بودند. امکان پیاده کردن افکار و دیدگاه من نبود. بهترین راه کار و راه حل برای کمک به جودو، این بود که تمام افتخارات و سوابق قهرمانی ام را در طلب اخلاص قرار دهم. روی همه این موارد ریسک کردم. نزدیکان من مایل به بازگشتم نبودند. همه می گفتند که ریسک بسیار بزرگی را انجام می دهم. اما من معتقد بودم جودوی کشورم هزینه زیادی بابت آرش میراسماعیلی داده است که او به این سطح برسد. زمان آن رسیده که آرش میراسماعیلی هم برای ورزش هزینه شود. برگشت مجدد من به جودو باعث شد پس از از 14 ماه تیم ملی کشورمان مدال کسب کند. در مسابقات جهانی قزاقستان توانستم مدال نقره را بدست آورم. کسب این مدال نقره، دیدها را نسبت به جودو تغییر داد. *چرا در گوانگژو موفق نبودید؟ اگر در گوانگژو موفق نبودم، به واسطه تمرینات کم من برای این مسابقات بود. مطمئن بودم 4 ماه تمرین برای بازی های آسیایی کم است. حضور من در بین ملی پوشان و تمرین کردن من در کنار آنها، به عنوان یک بزرگتر، در روحیه و تمرینات ملی پوشان برای بازیهای آسیایی گوانگژو خیلی تاثیر می گذاشت. 4 مدال طلای جهانی دارم. بعد از دو سال که به میادین برگشتم. زمانی که با ملی پوشان دست به بقیه می شدم یک تجربه خیلی خوب برای انها بود. از این جهت که می توانستم یک حریف تمرین خیلی خوب برای آنها باشم خیلی خوشحال بودم. در درون خودم می دانستم که کسب مدال در بازیهای آسیایی گوانگژو غیرمنطقی است. معقولانه نیست که انتظار خیلی بالایی از خودم داشته باشم. با وجود اتفاقاتی که در بازیهای آسیایی گوانگژو برای من رخ داد، باز هم می خواهم به جودوی ایران کمک کنم. این راه را من تا اینجا آمده ام. به قول قدیمی ها داخل آب نرو خیس می شی و اگر شدی دیگر عیب نداره کدام قسمت از بدنت خیس شود. خیسی به نفع جودو است. با توجه به شرایطی که بر جودو حاکم است، برای حضور در المپیک، نفرات باید امتیاز کسب کنند. دلیل این موضوع وجود رنکینگ است. برای حضور در المپیک لندن باید جزو 22 نفر اول رنکینگ جهانی جودو باشید. اگر تمریناتم را به صورت مدام انجام دهم گر چه کار بسیار سختی است ولی می توانم سهمیه المپیک لندن را کسب کنم. کسی که توانایی ها خود را می داند و متوجه به این موضوع است. انگیزه حضور در چهارمین المپیک را دارم. این را برای خودم یک رکورد می دانم. بعد از 12 سال حضور در اردوهای تیم ملی و کسب افتخارات متفاوت، میل و انگیزه بسیار زیادی دارم ، تا بعد از 4 دوره حضور در المپیک ، المپیک مدالی را که بدهکار است به من بدهد. دلم بسیار روشن است. یک سال و نیم تا المپیک لندن زمان داریم. بعد از محمد رضا رودکی که در رنکینگ رتبه پنجاه و هفتم را داراست، من دومین جودوکار ایرانی هستم که با رتبه هفتادم در رنکینگ حضور دارد. این اتفاق برای من بعد از حضور در دو تورنمنت اتفاق افتاد. اگر شرایط و امکانات فراهم شود، توانایی کسب افتخار برای کشورم را دارم. زمانی که بسیار جوان بودم در المپیک سیدنی شرکت کردم و پنجم شدم . در سیدنی توانایی کسب مدال را داشتم خیلی ساده برنز را از دست دادم. در حال حاضر ارزش آن لحظه را می دانم. *ازشرایط خودت، برای کسب سهمیه درالمپیک لندن بگو؟ کار بسیار سختی است. فدراسیون جهانی برای حضور در المپیک لندن ، رنکینگی را قائل شده است. 37 تا 40 مسابقه برای کسب سهمیه ورودی المپیک برگزار می شود. ورزشکاری که در این 40 مسابقه مدال کسب کند، امتیازات لازم را بدست آورند و جزو 22 نفر اول رنکینگ جهان قرار بگیرد، می تواند درالمپیک لندن حضور کنند. شرایط حضور پیدا کردن بین این 22 نفر برتر دنیا، حضور مدام در این مسابقات و همچنین کسب مدال آوری در این تورنمنتها است. شرایط بسیار سخت است. 22 نفر برتر هر وزن جودو، در المپیک شرکت می کنند. شرایط کسب سهمیه برای جودو مثل سالهای قبل نیست. در المپیک های قبلی اگر ورزشکاری پنجم آسیا هم می شد، مجوز حضور در المپیک را بدست می آورد. *یک ورزشکار در چند مسابقه از 40 مسابقه که قرار است برگزار شود می تواند شرکت کند؟ در تمام مسابقات می تواند شرکت کند. بستگی به امکانات و شرایط فدراسیون دارد که چه شرایطی را برای ورزشکاران مهیا کنند.جودوکاران برای کسب سهمیه باید در چند مسابقه شرکت کنند، اگر کسی بخواهد سهمیه کسب کند باید در تمام مسابقات شرکت کند. در هر مسابقه که شرکت نکنید، رتبه شما دررنکینگ جهانی سقوط خواهد کرد. به عنوان مثال، در حال حاضر رتبه من در رنکینگ جهانی هفتادم است. اگر در سه یا چهار مسابقه شرکت کنم طبیعتا در رنکینگ جهانی بسیار بالا خواهم آمد. در هر رقابتی که شرکت نکنم در جدول رده بندی پایین خواهم آمد. دربهمن ماه سال جاری چهار مسابقه برگزار می شود. مسابقات تفلیس، آلمان، فرانسه و مجارستان. *برای شرکت در این مسابقات برنامه ریزی شده است؟ این پتانسیل را که یک تیم را برای این مسابقات شرکت بدهیم نداریم. بودجه زیادی که همه ملی پوشان ما در این مسابقات شرکت کنند وجود ندارد. المپیک لندن مانند المپیک های قبل نیست که درتمام اوزان جودو ورزشکار داشته باشیم. *به نظر شما با این وضعیت چند سهمیه کسب می کنیم؟ کار بسیار سختی است. دیگر به شانس، حدس و گمان بستگی ندارد فقط به توانایی های جودو کاران بستگی دارد. اگر یک پدیده را هم به جودو معرفی کنیم، این ورزشکار باید در چند مسابقه جهانی و چند مسابقه گرند پریکس شرکت کند و مدال کسب کند. ارزش امتیازات به ترتیب، مسابقات جهانی، گرنداسلم، گرند پریکس و در آخر هم قهرمانی آسیا است. تمام قهرمانان در این مسابقات شرکت می کنند. به قهرمانان درهر مسابقه جوایز نقدی تعلق می گیرد. قهرمانی که در مسابقه شرکت می کند چند انگیزه دارند.اول اینکه می داند رتبه اش دررنکینگ تغییر می کند ودوم این موضوع که برای هر مسابقه جوایز نقدی در نظر گرفته شده است. تمام ورزشکار سطح بالای دنیا هفته به هفته در حال مسابقه دادن هستند. *نزدیکترین مسابقه ای که اعزام می شوید چه زمانی است؟ 15 بهمن ماه سال جاری در فرانسه مسابقات گرند اسلم برگزار می شود. هفته بعد از آن مسابقات جام جهانی مجارستان است. هفته بعد از آن مسابقات آلمان است. سیستمی که برای المپیک در نظر گرفته اند طوری است که بهترین ها را برای المپیک انتخاب کنند. این المپیک با المپیک های قبلی خیلی فرق دارد. کسی که درلندن مدال طلا را کسب کند، قهرمانی او واقعا به چشم می آید. *پس از دو سال به میادین بازگشتید پتانسیل کسب سهمیه المپیک لندن را دارید؟ شرایط برای همه ورزشکاران یکسان است. این شرایط یکسان نشان دهنده این موضوع است که جودو منتظر کسی نمی ماند. اگر نیت من کسب مدال در المپیک است، راه بسیار سخت و پرفراز و نشیبی را در پیش روی دارم. هفته به هفته مسابقه می دهید. باید مدال کسب کنید. اگر مقام کسب نکنید هم به تیمتان و هم به روحیه خودتان لطمه وارد می شود. اگر امکانات کافی و مناسب در اختیار ما قرار بگیرد و برنامه ریزی فدراسیون دقیق باشد، توانایی کسب سهمیه را در خودم می بینم. به دلیل رتبه ام باید یک دوره بسیار سنگینی را پشت سر بگذارم تا جزو 10 نفر برتر جدول رده بندی قرار بگیریم. زمانی که جز ده نفر برتر شدید، دیگر خودتان مسابقه را انتخاب می کنید و دیگر نیازی نیست که در تمام تورنمنت ها شرکت کنید. *یک سال و نیم فشار مداوم در روند کار یک ورزشکار حرفه ای تأثیر نمی گذارد؟ واقعاً سخت است. شرایط برای برای قهرمان المپیک و کسی که تازه پا عرصه قهرمانی در جودو گذاشته است یکسان است. البته شرایط برای کسانی که در رده های بالای جدول رنکینگ قرار دارند آسان تر است. اگر بتوانم در چهار مسابقه آینده مدال کسب کنم، می توانم جزو 20 ورزشکار برتر قرار بگیرم. باید این شرایط را سپری کنیم. اگر این کار نکنیم شاید نتوانیم سهمیه المپیک 2012 را به دست بیاوریم. شاید دو یا سه سهمیه کسب کنیم. *یعنی امکان دارد خیلی کم سهمیه بگیریم؟ شک نکنید که این اتفاق ممکن است رخ دهد. شرایط، شرایط بسیارسختی است. پیش بینی من با این شرایط کسب دو یا سه سهمیه برای المپیک لندن است. در حال حاضر امتیاز دهی به نفرات است و دیگر به تیم امتیاز نمی دهند. ورزشکار باید خودش امتیازات را جمع کند. *آیا رشته های دیگر هم به این صورت هستند؟ خیر. الگو برداری خاصی از رشته تنیس شده است. رئیس فدراسیون جهانی جودو این برنامه را ریخته است. با این شرایط هر قهرمان می تواند کسب در آمد کند زیرا در هر مسابقه جوایز نقدی به قهرمانان داده می شود. با این کار دیگر یک قهرمان نمی رود در خانه بخوابد. نامورا قهرمان ژاپنی است که سه مدال طلای المپیک دارد در فاصله زمانی برگزاری این المپیک تا المپیک بعدی کسی او را نمی دید. یکسال قبل از مسابقات المپیک در مسابقات جهانی شرکت می کرد و سهمیه حضور در المپیک را به دست می آورد. در هیچ مسابقه ی دیگری تا زمان شروع المپیک شرکت نمی کرد. در المپیک شرکت می کرد و مدال طلا را کسب می کرد. با این شرایطی که فدراسیون جهانی جودو به وجود آورده است ،دیگرهیچ قهرمانی نمی تواند در خانه بخوابد و بیاید در المپیک مدال کسب کند. در رشته های دیگر بعد از مسابقات جهانی ورزشکار استراحت می کنند، ولی در جودو دیگر به این صورت نیست. *پناهندگی سرلک چه تأثیری در جودو دارد؟ به شخص و فرد خاصی کار ندارم. فکر می کنم لحظات سخت و بدی که در جودوی ایران بر آرش میراسماعیلی گذشت، نحوه برخوردها با کسی که 4 مدال جهانی دارد، کسی که 12 سال درمیادین مختلف برای تیم ملی جودوی ایران افتخار آفرینی کرده است و ورزشکاری که مدالهای مختلفی را برای ورزش این مملکت کسب کرده است، طوری بود که اگر برای هر ورزشکار دیگری اتفاق می افتاد، شاید تصمیمات دیگری می گرفت. ما کشورمان را دوست داریم و عرق و تعصب زیادی به ایران داریم. ممکن است هر اتفاقی برای ما رخ دهد، ممکن است که خیلی بدرفتاری ها را در حق ما انجام دهند، شاید حق خوری زیادی صورت بگرید، به هیچ وجه نباید این اجازه را به خودمان بدهیم که مملکتمان را زیر پای بگذاریم. از دید من این کار صحیح نیست. ما باید جلوی این اتفاقات را بگیریم. باید آسیب شناسی کنیم. ببینیم چه اتفاقاتی رخ می دهد، که ورزشکاران را خیلی راحت از دست می دهیم. برای آرش میراسماعیلی نوعی خیلی هزینه ها شده است. نباید به این راحتی ها آن را از دست بدهیم. ازاین بابت تا دیر نشده به دلیل اتفاقات خاصی که در ورزش ما رخ می دهد جلوی این موضوع را گرفت. باید فکر و تدبیری اندیشید که چه اتفاقی می افتد که یک ورزشکار ملی تا این حد دل سرد می شود که از کشورش می رود. شاید مشکلات فکری، خانوادگی و مالی باشد. تمام این ها دست به دست هم می دهند تا این اف برای ورزشکاران رخ دهد و خیلی راحت روی کشورش پای بگذارد. من این کار را محکوم می کنم. به هیچ عنوان نباید در بدترین شرایط هم این اتفاق رخ بدهد. ولی این راهم می گویم تا دیر نشده و این اتفاق برای دیگر ورزشکاران رخ نداده، کمیته ای را تشکیل بدهیم و مشکلات را بررسی کنیم، تا دیگر شاهد این موضوعات نباشیم. این واقعاً نقطه تاریکی در کارنامه ی ورزش ما است. این ورزشکارانی که رفتند شاید مدال های خیلی زیادی را در کارنامه نداشته باشند، ولی چرا باید به این سادگی، آنها را از دست بدهیم؟ *باید در ورزش ما این موضوع فرهنگ سازی شود و به بدعت تبدیل نشود. متأسفانه تمام نگاه ها را در ورزش به سمت فوتبال برده ایم. من به شخصه فوتبال را خیلی دوست دارم و دوستان زیادی در فوتبال دارم، ولی در کشورهای دیگر علاوه بر بهایی که به فوتبال می دهند به ورزش ها دیگر هم توجه می کنند. مادر مسابقات المپیک، گوانگژو و جهانی شاهد مدال آوری رشته های غیرفوتبالی هستیم. اسم کشور ما را در گوانگژو رشته هایی بالا بردند که کمترین سرمایه گذاری و بودجه رادر اختیارشان قرار داده شده بود. همین رشته های ورزشی بارها و بارها اسم کشور ایران و پرچم مقدس ایران را به کشورهای مختلف دنیا به احتزاز درآوردند. رشته های دیگر این ارزش را دارند که درکنار فوتبال به آنها توجه شود و مطمئناً از این کار ضرر نخواهیم کرد. *در وزن خودت رقیب داری؟ جودوی ایران، از کوران رقابتهای جهانی و المپیک عقب مانده است. نمی توان از این بابت خیلی گله کرد. مثلا کشور ما در رشته کشتی سبک دارد. خودمان را صاحب کشتی می دانیم. اگر در جایی شکست بخوریم و نتیجه نگیریم یک شکست بسیار بزرگ برای ما محسوب می شود . ولی در جودو صاحب سبک نیستم. از ابتدای رشته جودو که وارد ایران شده است تا بدین لحظه ما 5 مدال جهانی کسب کرده ایم که از 5 مدال جهانی به دست آمده 4 مدال را من کسب کردم و مدال دیگر را محمود میران بدست آورده است. ما در مسابقات المپیک 5 ورزشکار را داشتیم که به مقام پنجمی دست پیدا کردند. اولین نفری که مقام پنجمی را در المپیک کسب کرد من بودم. کسانی که طلای آسیا را برای ما بدست آوردند از ابتدای جودو تا به حال انگشت شمار هستند. جودوی ما جایگاه خیلی بالایی در سطح جهان ندارد. *در رده های سنی پایه کسی نیست که بتوان بر روی آن سرمایه گذاری کرد؟ بعد از المپیک پکن که خیلی از ملی پوشانمان خداحافظی کردند، تیم ملی ما در آسیا نهم شد. پس از خداحافظی من، میران، حاجی آخوندزاده و فلاح تیم ملی ایران در آسیا نهم آسیا شد. سرمایه گذاری های ما در این مدت زمان دو ساله روی جوانان جواب نداد. دلیل این اتفاق ضعیف بودن جوانان ما نیست. سطح آنها تا این حد نبوده که در مسابقات جهانی و آسیایی شرکت کنند و مدال بگیرند. فدراسیون باید برنامه ریزی دقیقی انجام دهد. تیم المپیکی جدا تمرین کند. یک تیم هم به عنوان پشتیبان در کنار ما تمرین کند. کسی را در حال حاضر نداریم که بتواند در مسابقات جهانی مدال طلا کسب کند. تمام ملی پوشان ما در هفت گرند اسلم اخیر در دور اول یا دوم حذف شدند. گلایه ای را نمی توان به مربی یا ورزشکاران کرد، سطح جودو بسیار بالا آمده است. *لیگ جودو را چگونه ارزیابی می کنید؟ خیلی بد است. لیگ جودو از ابتدا تا این لحظه لیگی نبوده است که به جودوی ایران کمک کند. هیچ بازدهی در لیگ وجود ندارد. من در زمانی هم که در لیگ جودو شرکت می کردم منتقد آن بودم. از اولین دوره برگزاری لیگ در آن حضور داشتم. لیگ پشتوانه مالی یک ورزشکار و پشتوانه بازدهی برای فدراسیون است. متأسفانه با عملکردمان خیلی از اسپانسرهای قدرتمند را از دست دادیم. چون قانون و قواعد خاصی در لیگ جودو نبود. سقف قرارداد جودوکاران در لیگ را اگر اعلام کنم، شاید بچه های فوتبال بیایند و به لیگ جودو کمک کند. *بالاترین سقف قرارداد در جودو چقدر است؟ 6 تا 10 میلیون تومان است. ما یک ورزشکار را از نظر به طور کامل از نظر مالی حمایت نکرده ایم. اگر آسیب ببیند، آیا این مبلغ می تواند جودوکار را در طول سال تأمین کند؟ *دلیل تغییرات مکرر تیم ملی جودو چیست؟ دلیل اصلی کسب نتایج است. اگر یک ورزشکار در سه مسابقه پی در پی شکست بخورد، آیا رسانه ها از او انتقاد نمی کنند؟ پس من نمی توانم در مسابقه چهارم و پنجم با همان ورزشکار شرکت کنم. طرز تفکر من با رسانه ها فرق دارد. از دید من اگر یک ورزشکار در 10 مسابقه هم شکست بخورد، مطمئناً تجربه مسابقه دهمی که باخته است با تجربه اش دراولین مسابقه بسیار متفاوت است. مطمئنا سال بعد این ورزشکار می تواند نتیجه مطلوب را کسب کند. آیا این اجازه به من داده می شود؟ پس ما مجبور بودیم که ترکیب تیم را برای هر مسابقه عوض کنیم تا بتوانیم مدال کسب کنیم. در جودو پشتوانه خوبی وجود ندارد. ورزش تکواندو با نبود ساعی لنگ نماند و توانست افتخار آفرینی کند. این پتانسیل جودو است. سختی های خاص خودش را دارد. دو ماه قبل از بازی های آسیایی گوانگژو مسابقات جهانی برگزار شد. از هشت مدال طلای که در این مسابقات تقسیم شد 6 مدال را ورزشکاران آسیایی به دست آوردند. همان 6 ورزشکار در مسابقات آسیایی گوانگژو شرکت کردند. از این 6 قهرمان جهان تنها یک نفر در بازیهای آسیایی گوانگژو مدال کسب کرد. جودو فقط برای ایران مشکل نیست بلکه برای کل دنیا سخت شده است. کسی که در مسابقات جهانی طلا بدست آورده است حداقل باید در مسابقات آسیایی طلا کسب کند، زیرا سطح مسابقات جهانی با آسیایی بسیار متفاوت است. جودو نسبت به رشته های دیگر خیلی سخت تر است. *سقف آرزوهای شما کجاست؟

کسب مدال در المپیک حق قانونی من است. دو ماه قبل از المپیک پکن با اینکه سهمیه حضور من در المپیک چین قطعی شده بود در مسابقات قهرمانی آسیایی شرکت کردم. این مسابقات آخرین مرحله کسب سهمیه ورودی برای المپیک پکن بود. حاشیه های زیادی باعث حضور من در این مسابقه شد. من در مسابقه قهرمانی آسیا، مدال طلا را کسب کردم. مدالی که کسب کردم بسیار با ارزش بود، در مرحله نیمه نهایی ، قهرمان دوره قبل المپیک را شکست دادم. نماینده ژاپن نتوانسته بود سهمیه المپیک را در مسابقات جهانی کسب کند. اگر در آسیا پنجم نمی شد نمی توانست جواز حضور در المپیک پکن را کسب کند. در این مسابقات من نماینده ژاپن را شکست دادم. شرکت کننده ژاپنی در این مسابقات پنجم شد و توانست سهمیه المپیک را کسب کند. در المپیک چین همین نماینده ژاپن مدال طلا کسب کرد. من در آسیا او را شکست داده بودم ولی 2 ماه بعد در المپیک پکن از او شکست خوردم. من تنها ورزشکاری بودم که در المپیک با امتیاز از او شکست خوردم. نماینده ژاپن تمام حریفانش را در المپیک ضربه فنی کرد. در پکن پتانسیل کسب مدال را داشتم. حواشی ها تمرکز من را بر هم زده بود. این دو سالی که من از جودو دور بودم، درسهای بسیار زیادی را آموختم. اتفاقات زیادی برای من رخ داد. شاید در طول 30 سال هم نمی توانستم تجربه ای را که در این 2 سال دوری از میادین بدست آوردم، کسب کنم. با این تجربیاتی که من به دست آوردم می توانم به آرزوی دیرینه خود یعنی کسب مدال المپیک دست پیدا کنم. یک ماه قبل از گوانگژو قرار به شرکت در مسابقات سهمیه المپیک بود. اطرافیان از روی دلسوزی بازگشت من را منع می کردند. هنگامی که در این مسابقات به راحتی به مرحله فینال رسیدم و بعد از 14 ماه بی مدالی،مدالی را برای ایران کسب کردم، هر کسی که مرا می دید می گفت که خیلی اشتباه کردی که دو سال از جودو خداحافظی کردی و باید خیلی زودتر از اینها به میادین برمی گشتی. زمانی که در گوانگژو نتوانستم مدال کسب کنم تمام آن افراد به من گفتند که چرا به گوانگژو رفتی و ... . انتقادات را به جان می خرم. از انتقادات مثبت استفاده می کنم. کسی به اندازه خود من از توانایی هایم آگاهی ندارد. وقتی در گوانگژو در مبارزه با حریف کره ای، یقیه او را گرفتم هیچ کس نفهمید که چه ترسی در وجود حریف کره ای افتاده است. ترس را کاملاً در چشمانش می دیدم. او از اسم من می ترسید. اگر صد در صد آماده بودم، می توانستم با 30 درصد آمادگی آرش میراسماعیلی قبلی، حریف را شکست بدهم. اشتباه خودم بود که با این همه تجربه، فن خوردم. مطمئن بودم که در گوانگژو مدال کسب می کنم. اگر در گوانگژو مدال کسب می کردم انگیزه ام کمتر می شد و این ذهنیت برای من پیش می آمد که با چهار ماه تمرین توانستم دوباره مدال کسب کردم.